برآمد ساج گون ابری ز روی ساج گون دریا

چو پیوندد به هم گویی که در دشت است سیمابی

گهی چون خرمن مشک است بر پیروزه گون مَفرَش

گهی چون شاخ نیلوفر میان باغ پُر نرگس

گهی کافور بار آید چه بر کوه و چه بر هامون

گه لؤلؤ پراگندن بود چون عاملی حایر

ازو هر ساعتی جیحون شود پر تختهٔ نقره

چو بگراید سوی بالا برآرد گوهر از پستی

گهی با خاک در بیعت گهی با باد در کشتی

کجا خورشید رخشان را بپوشد زیر دامن در

چو نور چشمهٔ خورشید زیر او برون تابد

نماید تیره و گریان ز بیم باد نوروزی

عمید دولت عالیّ و جمشید قوی دولت

سخا بر دست او مفتون چو بر لیلی بود مجنون

نه گردون است و در رفعت چو گردون است بی آفت

چنو اسرار او روشن چنو آثار او نیکو

نهد تدبیر او دایم قدم بر تارک کیوان

به جنب دست او دریا نماید خاک بی بخشش

ز اعیان برگزید او را به جود و همت عالی

صفاهان گشت ازو خرّم چو باغ از فرّ فروردین

نه هر والی چو او باشد، به کف کافی، به دل عادل

جوانمردا جوانبختا به تدبیر و خردمندی

تویی شایستهٔ دولت چو سر را روح نفسانی

مراد جزئی و کلی تویی در سیرت و سامان

بداندیشان تو هستند از چنگ قضا خسته

به چشم اندر همه سوزن، به حلق اندر همه نشتر

الا یا مهتر مقبل عمید مشتری طالع

حکیم حضرت سلطان چو پیش تو شود حاضر

چو دیدار تو را بیند معزی پور برهانی

مدیح و آفرین تو همی تابد ز دیوانش

همیشه تا که سیسنبر بود در ساحت بستان

سر مداح تو بادا به سبزی همچو سیسنبر

ز یزدان عمر تو باقی ز سلطان بخت تو عالی