اینت فرخ شدن و اینت به هنگام سفر

سفری را نتوان داشت مقیمی به حضر

عذر تقصیر توان خواست ازو سال دگر

زود بگذشت و ره دور گرفت اندر بر

بر دل مطرب بیکار ببخشود مگر

خشک دارند لب و تافته دارند جگر

که از این بیش دمادم نتوان برد به سر

فرّخ آن کس که زند دست در آن حلقهٔ در

نوبت مجلس بزم است و می و رامشگر

رطل خواهیم که در عید چنین نیکوتر

که نه در عهدهٔ شامیم و نه در بند سحر

خاصه آن وقت که مطرب غزلی گوید تر

ز سر خامه کنون شاعر بچکاند زر

عاشق از وصل رخ دوست بیفرازد سر

صبحدم را به صبوح ملک شیر شکر

آید از خلد به نظارهٔ او جان پدر

هر چه باید ملکان را ز بزرگی و هنر

که بود نام پدر زنده به شایسته پسر

زآنکه هم علم علی دارد و هم عدل عمر

کین او هست درختی که هلاک آرد بر

هر که در خدمت او بست به اخلاص کمر

گرچه زیر علمش هست چهارم کشور

نامهٔ طاعت شاهان چه ز بحر و چه ز برّ

او چو دریاست به ملک و دگران همچو شمر

ده تن از لشکر او وز دگران صد لشکر

آید از نصرت کلی نفر از بعد نفر

که سعادت مددش باشد و اقبال حَشَر

پیش چشم تو ندارند به یک ذره خطر

برود فایده و منفعت از سمع و بصر

گر نهد بربن هر موی طلسمی ز حذر

ای بسا سر که نهیب تو تهی کرد ز شر

هول آن محشر زایل نشود تا محشر

با عدوی تو کند ابر بخیلی به مَطَر

از اجل دارد پیکآن وز پیروزی پر

پهلوانان تو در تیغ تو بینند ظفر

کاسمانی است تو را دولت و یزدانی فر

لاجرم پیش تو از فضل خدای است سپر

لطف ارواح زیادت شود و حسن صُوُر

به وجود تو ملک را حسد آید ز بشر

چون برد نام تو در خطبه خطیب از منبر

هم بر آن گونه که حجاج ببوسند حجر

هست بایسته چو در تیغ گرانمایه گهر

وز ظفرهای تو پیرامن غرب است خبر

واندر امروز ز پیروزی فرداست اثر

چه ز خیر و چه ز شر و چه ز نفع و چه ز ضرّ

باد بر حکم مراد تو همه ساله قدر

گردش چرخ و درخشیدن خورشید و قمر

شعر مدح تو همه ناموران کرده زبر

مهرگان خوشتر و فرخنده تر و خرم تر