ای به سلطانی نشسته با فتوح و با ظفر

در ظفر برهان امیرالمؤمنین چون جد خویش

سنجرت نام است و پیش نام تو چون بندگان

روز کین و رزم در پیکار کردن چون علی

هر کجا برخاست گرد موکبت در شرق و غرب

هیچ موری بر زمین بی مدح تو ننهاد پای

گاه روی از جانب مشرق سوی مغرب نهی

تو جهان را همچو خورشید و قمر بایسته ای

دستبرد و زور تو منسوخ کرد اندر جهان

تاج شاهی برگرفتی از سر خصمان خویش

گرچه رزمش با خطر بود و مصافش سهمگین

آن که او زیر و زبر نشناخت کار خویش را

خوار بودند آن همه گردان با پرخاش و جنگ

خصم سرگردان تو هرچند گرد آورده بود

حیله هاشان کرد تیغ تو به یک لحظه هبا

کرد گرز لشکر تو کوفته یال یلان

خَست شمشیر سواران تو پیلان را شکم

دل گواهی داد گفتی هر زمان اندر برت

دشمنت گر خویشتن را قاهر و غالب شمرد

روز چون شب شد بر او از آیت شبرنگ تو

ملک او بردی و کردی دیگری را ملک دار

نعمت محمود و فرزندان او در قلعه ها

رنج بردند آن جهانداران و گنج انباشتند

ای عجب در ملک غزنین از صد و سی سال باز

هست کار تو برون از خاطرگردون شناس

دست دست آن بود کز جاه تو یابد مدد

در صف صفین و خندق حیدری باید حُسام

آن که در طاعت ز مهرت مهر دارد بر جبین

هر زمان تقدیر یزدان گوید آن را الامان

آن که او را زاتش رزم تو شد دل سوخته

وان که شد یکباره زهرآلود از سوراخ مار

غافلان را هست گویی چشم از این آثارکور

بر تواریخ و سیر تفضیل دارد فتح تو

سایهٔ یزدانی و در سایهٔ عدل تواند

میر سنقر بک که در لشکر سپهسالار توست

از پی آن تا در اقبال بگشاید براو

جان همی خواهدکه آرد پیش تخت تو نثار

طغایرک پسر الیزن که در دو جهان

مظفری که سخنهای او بشارت داد

یکی است مایهٔ شاهی و خسروی محمود

یکی ز مهر به جای برادرش دارد

از آنکه خاک و حَجَر همچو حِلم اوست گران

اگر نبودی تعظیم حِلم او نشدی

ایا به بزم کریمی ممیّز و مُعطی

کجا نشاط کنی همنشین توست قضا

به تیغ بر تن مردان جو بگسلی جوشن

تو را درود فرستند و آفرین گویند

مگر سِنان تو مفتاح فتح شد که بدو

ز کرد و ترک و عرب هر کجا به رزمگهی

به فعل نیزهٔ تو چون عصای موسی شد

کجا حُسام کبود تو روی شست به خون

که دید هرگز نیلوفری که در صف جنگ

حکایت و سَمَر از رفتگان فراوان است

اگر به صد هنر آن قوم را تفاخر بود

نخاست بعد رسول و خلیفه و سلطان

عطای تو نشود منقطع که زایر تو

به آب و آذر اگر در شود موافق تو

ز بهر آنکه بدو فرّ دولت تو دهد

چو آمدی تو ز نزدیک پادشاه عراق

محل و جاه تو را پیش شاه هفت اقلیم

ز عمّ خویش چو محمود عهد یافته بود

کفایت تو ز مقصود مژده داد چنانک

گر از حضر به سفر بر مراد روی نهی

ز بس سعادت کاندر خجسته طالع توست

ز سعد چون همه وقتی تو را مساعدت است

بلند بختا سعد فلک به طالع من

ای معز دین و دنیا ای عطای تو بزرگ

هم توانگر شد به لولو، هم توانگر شد به لعل

پرگهر کردی دهانش را به دست خویشتن

با زبانی پر شکر آمد به عالی مجلست

با گهر بخشیدی او را بدره های زر سرخ

او به دانش شکر این بخشش نیارد کرد زانک

از فروغ ماه و خور باید هزاران سالها

صدگهر در یک زمان آید ز جود تو پدید

تا سخن دایم بود بادی تو پیوند سخن

باد روحانیت نفس و باد نورانیت دل

هرکجا منزل کنی تایید بادت رهنما