که سلطان جهان سنجر شرف دارد بر اسکندر

چنین فتحی که کرد امسال سلطان جهان سنجر

شهنشاه مبارک رای ملک آرای دین پرور

به رزم اندر سکندر دل به بزم اندر فریدون فر

که هر دو در صفت هستند زیباتر ز یکدیگر

دگر آن است کاو بر تخت سلطانی نشست ایدر

نکرد اندر عجم رستم نکرد اندر عرب حیدر

که حاکی بود از آن گیتی زکاخ ایرج و نوذر

ز نستوهی فزون از حد ز انبوهی فزون از مر

در او شیران با چنگال و چنگال همه خنجر

همه آشوب ملک و دین همه بنیاد شور و شر

همه چون کوه شد هامون ز بس پیلان کُه پیکر

دمان و مست پیلانی به هیکل هایل و مُنکَر

وزان کشتی همه دیوان رنگ آمیز مکر آور

به جای سنگ او پران همه مرغان اندک پر

درخشنده ز پشت او کف موسی پیغمبر

درخشان تیغ چون برق و خروشان کوس چون تندر

چو عفریتان آتش بار بر تلهای خاکستر

گهی از گرد چون روی زمین شد گنبد ا َخضر

اگرچه در همه وقتی زمین زیرست و چرخ از بر

که یارش سعد اکبر بود و پشتش خالق اکبر

کمین سازان تیرانداز خفتان پوش جوشن در

بلای صرف اعدا را چو قوم عاد را صرصر

به خنجر ژنده پیلان را شکم بدریده و حنجر

به زخم گرزشان در سر همی چون جام شد مغفر

چو طارمهای نیل اندود در بیجاده گون عرعر

از آن سو لشکر صفدار ازین سو لشکر صفدر

غنیمت بهر این لشکر هزیمت قِسم آن لشکر

غنیمت تا به قسطنطین هزیمت تا به کالَنجَر

عدو افتان و خیزان شد به دشت و وادی و کُه در

که در دریا به گاه موج کشتیهای بی لنگر

خروشان باب بر دختر غریوان بر پسر مادر

زکشته گرگ وکرکس را شکم پرگشته و ژاغر

ز خون کشتگان رسته به دی مه لالهٔ احمر

چو شد قادر سپاه شاه چون شاهین و شیر نر

هر آن هندو کجا بودند در قنّوج و تانیسر

همه زابل سر بی تن همه کابل تن بی سر

توگفتی ارغوان روید همی از برگ نیلوفر

چنان کز آتش نمرود ابراهیم بن آزر

ولایت بستد و بگرفت گنج و ملک او یکسر

چنین باشند شاهان جهانگیر سخاگستر

که گردد باد چون سوهان و گردد آب چون مرمر

بود چون رایت مصری سپید از برف کوه و در

دی و بهمن به خوشی بود همچون مهر و شهریور

به دشت از برف و از باران نگردد رختهاشان تر

بود پالیزها بی بار و باشد کشتها بی بر

چو فروردین شود آبان و چون نیسان شود آذر

وگر خواهد به عفو و مهر آب انگیزد از آذر

سراندر چنبر فرمانت دارد چرخ چون چنبر

شجاعت را میان بستی و نصرت را گشودی در

که با پیلان به درگاهت فرستد خدمتی درخور

خرد همداستان نبود چو باشد شاه دستان گر

ز بدبختی اگر بدکرد برد از تیغ تو کیفر

سپردی بارگاه او به پای بنده و چاکر

به نصرت کردن یزدان به یاری دادن اختر

همه پر جامهٔ دیبا همه پر گوهر و پر زر

ز بهر تو صد و سی سال زرّ و جامه و گوهر

که نشناسد قیاس و حد او جز ایزد داور

چه زین افزار و فرش و پیل و اسب و اشتر و استر

که بنشانیش در غزنین به تخت پادشاهی بر

به تخت پادشاهی بر نهادی بر سرش افسر

چو تو سلطان نشان سلطان نخواهد بود تا محشر

اگر قادر نگشتند از قضا بر فتح آن کشور

که فراشت بود فغفور و دربانت بود قیصر

ز مرز باخترعدل تو باشد تا حد خاور

نباشد هیچ سلطانرا وزیری زین همایون تر

قضا در تیغ تو مدغم قدر در کلک او مضمر

ضمیر بنده پرگوهر زبان بنده برشکر

که شعر فتح غزنین را همی شاهان کنند ازبر

که بر خوانند و بپسندند و بنویسند در دفتر

همیشه تا بود در بزم رود و باده و ساغر

ز بزمت باد برکیوان شده آواز خنیاگر

مزین باد در مغرب ز نامت خطبه و منبر

مبارک باد سلطانی به سلطان معظم بر