چیست آن آبی که رخ را گونهٔ آذر دهد

تلخ دیدستی که شیرینی فزاید عیش را

آفتاب است او که مجلس گرم گرداند همی

جان پاکش خاورست و جام روشن باختر

گر چه هست او آب رز دارد فروغ آب زر

خوش خبرهایی دهد چون از خم آید در قدح

کردگار هر دو گیتی بندگان خویش را

جنّتی بیند در او هم کوثر و هم حور عین

گر خوش آید می حریفان را به هنگام صبوح

من چو می نوشم چنان خواهم که جام می مرا

آن که چون بیندکه جانم را به قُوت آمد نیاز

قامت او سرو ورخ نسرین و خط سیسنبرست

عنبرین زلفش که از خم بر مثال چنبرست

تا ندیدم زلف چنبردار عنبر بوی او

عشق او را چشم من گوهر دهد هر ساعتی

گوهر شهوار خواهد عشق او از چشم من

شاه مشرق تاج ملت ناصرِ دینِ خدای

خسرو عادل که هر روز از نسیم عدل او

او دهد دین هدی را روشنایی همچنانک

گاه میران را به ایران خلعت شاهی دهد

گرچو اسکندر بگیرد ملک هفت اقلیم را

این جهان بحرست و ما کشتی و عدلش لنگرست

روز شب گردد بر اعدا چون ملک روز مصاف

وز دویدن باز مانند آهوان چون روز صید

سال دیگر گر به قصد غزو روی آرد به روم

تیغ او پرواز گِرد گردن رُهبان کند

نیلگون تیغش رخ اعدا کند نیلوفری

هرکجا بر وصف رزم او روان گردد قلم

بخت چون بیند نوشته نام او بر دفتری

از قضا و از قدر هست این جهان را بام و در

حَمل تو آرد همی هر بامدادی آفتاب

آرزو بودش که ملک و دولت او را نظام

یافت هرچش آرزو بود و چنین باید ملک

گر به پیش تخت او در حاجبی گوید سخن

سر دهد بر باد وز پای اندر آید زین سپس

منظر و مخبر بهم شایسته دارد چون پدر

ای خداوندی که دیدار تو را عالم همی

داد گردون کام تو امروز نیکوتر زدی

جزبه عدل تو نپرد هیچ مرغ اندر هوا

در صلاح دین و دنیا آفرین و شکر تو

گر شود مدح تو درخاطر مجسم لعبتی

شکر باید کرد شاهی را که او را کردگار

گر به محشر برد خواهد بی نهایت رحمتی

ور تواند بود فرزندی ز نسل دشمنت

ور بود صد عَمْر و عَنْتَر خصم تو در کارزار

مرد زن گردد چو شمشیر تو بیند در نبرد

گرچه شمشیر تو از سبزی چو ساق عَبْهر ست

آبدارست و چو خاکستر بود شخص عدو

تاکه کوه و باغ را از پرنیان سرخ و زرد

بررخ احباب و اعدای تو پوشاناد چرخ

باد کار تو به دنیا شاد کردن خلق را

دادخواهان را تو بادی داور فریاد رس