وز ملک سلطان جهان چون روضهٔ رضوان بود

هم دلیلش دولت و هم ناصرش یزدان بود

هم قضا در بیعت و هم بخت در پیمان بود

با لقای او همه دشوارها آسان بود

دل ز مهر او نتابد هرکه با ایمان بود

ور بماندکالبد بر جان او زندان بود

فرّخ آن خسرو که در دستش خَم چوگان بود

پیشش از دولت به خدمت چرخ را دوران بود

گرد آن همت به حیله وهم را جولان بود

گاه بزم و گاه رزمش هر دو را باران بود

تیغ او بر حاسدان در رزم خون افشان بود

تاکه از عدلش خبر در حدِّ ترکستان بود

پیش عدل او چه جای عدل نوشروان بود

هر هنرمندی که در ایران و در توران بود

زانکه نور چشم او زین گرد شادُرْوان بود

گاه نصرت درکف تو تیغ چون ثعبان بود

تیغ تو همچون عصای موسی عمران بود

در تو عاصی گشتن از اِدبار و از خذلان بود

کرکسی را زین سبب اندیشهٔ عصیان بود

ور ز جان و دل نباشد از بن دندان بود

زانکه تدبیر تو و تقدیر او یکسان بود

ملک و دولت پایدار از عدل و از احسان بود

پیش از این آن بود و زین پس هر چه خواهی آن بود

عذرها دارم بگویم گر ز تو فرمان بود

جان و تن پیش تو دارم تا تنم را جان بود

تاکه اندر مدح و فتح تو مرا دیوان بود

گر مرا در خدمت تو حشمت حسّان بود

تاکه مهراز چرخ بر روی زمین تابان بود

کاین جهان از همت و عدل تو آبادان بود