همیشه خرمی من ز روی یار بود

چه جای خوبی آرایش بهار بود

سرشک من بَدَل هر یکی هزار بود

مرا ز عشق به چشم اندرون بخار بود

بخار عشق ز چشمم عقیق بار بود

که آن عقیق لبم در بر و کنار بود

اگرچه صورت او باغ را نگار بود

اگرچورنگ رخش رنگ لاله زار بود

اگرچه قامت او سرو جویبار بود

کسی که بستهٔ آن زلف تابدار بود

کسی که فتنهٔ آن چشم پرخمار بود

کسی که بندهٔ درگاه شهریار بود

همیشه قاعدهٔ دولت استوار بود

کسی کند که عزیز و بزرگوار بود

دلیل دولت و فهرست افتخار بود

جمال عالم و تاریخ روزگار بود

که تا قیامت پیروز و کامکار بود

همیشه از ظفر و فتح برگ و بار بود

هر آنگهی که شَهَنْشَه بر او سوار بود

به باد ماند چون در تک شکار بود

بود به فر تو هر شاه کاختیار بود

چو اختیار بود مرد بختیار بود

کجا پرستش تو نیست فخر عار بود

عزیز بی نظر همت تو خوار بود

مدار باشد تا چرخ را مدار بود

قرار باشد تا خاک را قرار بود

ز یک قبول تو تا حشر تاجدار بود

نه تاجدار بود بلکه تاجِ دار بود

چو روز رزم تو را عزم کارزار بود

ز کارزار تو بر خصم کار زار بود

به دولت تو که امسال بِه ز پار بود

به شرق نیز هم از لشکرت غبار بود

هوای شهر بخارا پر از بخار بود

چهار چیز تو مانند آن چهار بود

زجود و خشم تو تاثیر آب و نار بود

مُعین تو به همه حال کردگار بود