بتان چین و ختن سروران درگاهند

مبارزان مصاف و یلان رزم ْ گهند

همه به خیل ختن بر ز دلبری میرند

اگر ز قامت ایشان خبر دهم ْ سروند

چو سرو در چمن اندر میان میدانند

به روز جنگ بداندیش را بدْ اندیشند

چو روی حاسد خسرو به جعد پر شِکنند

به وقت ناز و لَطَف خوش لبند و خوش سخنند

به موکب اندر کشورستان و داد دهند

همه نتیجهٔ تأ یید و نصرت و ظفرند

به جاه و حشمت ایشان ملوک را شرف است

ستوده فخر معالی امیر عالی را

از آنکه جامهٔ شیرانش موی روباه است

همی چو کوه نماید سمند باد تکش

کند به آهن شمشیر جان از ایشان فرد

مباد کس که به راه خلاف او گذرد

ز بیم آتش تیغش که بر شود به فلک

ایا شهی که زاقبال تو به خلد بربن

تویی که یوسف مصری به ملک عز امروز

هر آن گروه که بودند همچو زرٌ طَلی

کرام پیش تو هستند بنده وار مطیع

ز شبه عَبهر چشمت خرد کند شبهی

دیار توست چو افواه و شیعت و خَدَمت

به آخر آمد شاها توقف حکما

همیشه تا بود اِنباه عاقلان ز خرد

بقات باد و ز توکردگار راضی باد