همه حالش دگرگون شد همه رسمش دگرسان شد

اگر درویش و ناخوش طبع و پیر از جور آبان شد

اگر در ماه تشرین از حلی وز حله عریان شد

چو از گل گل پدید آمد گلستان چون گلستان شد

که برگش جمله مینا گشت و بارش جمله مرجان شد

که این بر خاک پیدا شد چو آن بر چرخ پنهان شد

که روی باغ خندان شد چو چشم ابر گریان شد

زمروارید او هرباغ چون بازار عمّان شد

چمن چون بزمگاه شاه و بلبل چون غزلخوان شد

که چون داود پیغمبر هزار آوا خوش الحان شد

بنفشه بر لب هر جوی چون زلفین جانان شد

دلم در خم آن چوگان به سان گوی گردان شد

چه گوی است اینکه چون زخم آمدش نزدیک چوگان شد

بدان مشکین رسن ، مسکین ، سوی چاه زنخدان شد

که خالش بر لب آن چاه دلها را نگهبان شد

که چون بنشست بر آتش بر او آتش گلستان شد

کرا یک روز درد افزود دیگر روز درمان شد

ز فرمانم برون آمد چو عشقش را به فرمان شد

از آن نازم که او بر ملک هفت اقلیم سلطان شد

معز دولت پیروز و رکن دین یزدان شد

امیرالمؤمنین را همچو جد خویش برهان شد

قضای ایزدی در عهدهٔ آن عهد و پیمان شد

به تعظیم ایدر آن نامش مگر مهر سلیمان شد

به بخشش هست دریایی که او دارای دوران شد

معزالدین اگر بگذشت رکن الدین جهانبان شد

کنون بنگر که در عهدش همه عالم سپاهان شد

که اسبش طور سینا گشت و او موسی عمران شد

دل او چون ید بیضا و تیغ او چو ثعبان شد

بر ایشان تا به روز حشر خاک و آب زندان شد

به آب اندر یکی همسایهٔ فرعون و هامان شد

و یا شیری که شمشیرت امان اهل ایمان شد

بدان ماند که تدبیر تو با تقدیر یکسان شد

مگر جزوی ز تدبیر تو بر تیر تو پیکان شد

همه اَجْرام کُتّاب و همه افلاک دیوان شد

به شاهی و به سلطانی بر او نام تو عنوان شد

چو شبدیز تو روز رزم در ناورد و جولان شد

به یاری دادن یزدان دولت گویی همه جان شد

بر احباب تو رحمت شد بر اعدای تو طوفان شد

که او چون رعد بخروشید و این چون برق رخشان شد

از آن پرخاش کیفر برد از آن دعوی پشیمان شد

به دستش باد بُد آخر چو کارش مکر و دستان شد

دل از سختی چو سندان کرد و اندر زیر خفتان شد

که خفتانش همه خَف گشت و سندانش سپندان شد

یکی چون سعد برجیس و دگر چون نحسن کیوان شد

به اقبال تو هرکاری که مشکل بود آسان شد

بر آن طالع که کیخسرو زتوران سوی ایران شد

هرآن نامه کزین حضرت به غزنین و به کرمان شد

به فرمانی و پیغامی کزین درگه به خاقان شد

هر آن شهری که از بیداد و از تاراج ویران شد

زمین برداد بسیاری و نرخ نعمت ارزان شد

زرای ورایت تو چشمه و چشم خراسان شد

که ذوالقرنین در ظلمت ز بهر آب حَیو ان شد

که مجلس گاه تو خرم چو نزهتگاه رضوان شد

که چون یعقوب بدخوا تو اندر بَیْت اَحْزان شد

بدان زینت که اول روز کسری سوی ایران شد

که شمشیر تو در ملت پناه هر مسلمان شد