بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد

سرو سیم اندام چون دعوی صیادی کند

هرکجا خواهد به زرق و حیله و رنگ و فریب

نقشهای مانوی را بر دو گلنار آورد

چون مرا بی می همیشه مست دارد عشق او

روی من زرین تو را از هر جام کو گیرد به دست

مادر او را گر به گاه شام آرد سوی در

عشق او هر روز شوری در دل خاص افکند

هرکه خواهد تا سلامت ماند از شور بلا

سید حکام دنیا کز پی احکام دین

نامور بوسعد بن نصربن منصور آن که او

سهل گردد با عنایتهای او هم در زمان

با قبول او تذرو اندر هوا گیرد عقاب

واندر آن صحرا که باد حشمت او بگذرد

کار دین و ملک رونق گیرد از تدبیر او

حکم سال و حکم فال او به پیروزی کند

غاشیه بر دوش گیرد بخت پیش او سبک

سِحر صرف و مشک ناب و لؤلؤ مکنون به هم

آن رسول است او که هر سال از پی تجدید عهد

شاه و لشکر را ز به هر نصرت اسلام و دین

وز جوانمردی بهر شهری زخاص مال خویش

سام را فرمود باید رزم اژدرها به طوس

گاه مردی کرد باید نامزد بهرام را

قاهر اعدای دولت ناصر ملت سزد

عهد شاهان را سبب باید رضی ّ الحَضرتین

کی بود هنگام از این خوشتر که نقاش قضا

در هوا هر ساعتی گردون ز رعد و ابر و برق

گل به زیر قطرهٔ باران تو گویی لعبتی است

بر شود هر روز گویی بر فلک باد صبا

ای نکو عهدی که از گردون بیابد کام خویش

نقص تو گفتن عدو را نیش در حلق آورد

آن یکی گویی دلیل از سعد برجیس آورد

از دل و جان هرکه با تو دل ندارد چون الف

هر شجر کز کینه و خشم تو دارد بیخ و شاخ

با رسالت های تو نشگفت اگر شاه جهان

بر زمین شام در چشم فرنگان لعین

چون از این فارغ شود رایت سوی مغرب برد

گرچه آرد مرد بسیاری بدایع در سخن

اندرین مجلس معزی گرچه دارد انبساط

نوک اقلامش چو دَرجی را بیاراید به نظم

ور شود ممکن که اِفضال تو را آرد عدد

گر بود بایسته هر مدحی که مداح آورد

کان یکی گویی همی وحی سماوی آورد

تا چو صُنع ایزدی اجسام را آرد پدید

قدر و جاه تو چنان بادا که اندر خدمتت

باد عزمت رایض ایام تو پیش ملوک

روزگارت باد فرخ تا به میمون مجلست