ازگل همی نگارم سنبل برآورد

برگل هر آنچه آورد از سنبل آن نگار

دارد به توده عنبر و دارد به رشته دُرّ

دریاست روی خوبش و دریا هر آینه

غَوّاص گشت عشقش و هر روز و هر شبی

گوهر ز قعر آب برآرند و عشق او

از چهره هر زمان بنماید گلی دگر

گر مردمان به شکر و گل درد دل برند

چون درکمند یافتهٔ او زنم دو دست

گوید بر آورم به خط دوستیت سر

زلفش رسن شدست و قدم چنبر رسن

هر روز بامداد که دارد سر صبوح

ایدون گمان برم که همی آید از بهشت

یا حور در عقیق همی شربت رحیق

میر اجل مؤیّد ملک آنکه دولتش

فرخ شهاب دین که مظفر شود به عزم

در لطف جوهرش متحیر شود همی

جودش دعای عیسی مریم بود از آنک

مهرش به عفو از آذر آب آورد همی

وصف نشان رزم گَهش در دل عدو

رخنه کند به دولت و پاره کند به عزم

کرده ز بیم روی دلیران به رنگ زرد

در هر زمان حسد برد از معجر و حریر

خصما نش را طلایهٔ مالک زهاویه

کاریز خون زدیدهٔ دشمن کند روان

از رنگ خون دشمن و از رنگ خنجرش

ای جودپروری که تو را هر زمان ز چرخ

نشگفت اگر ز بهر ستایشگران تو

باد قضا سفینهٔ امید خلق را

از غرق ایمن است که عزم تو هر زمان

نسل نظام ملک به کردار دفتری است

لیکن بود نتیجهٔ رای صواب تو

آن کاو همی به قلعهٔ خیبر زند مثل

از تو همی حکایت حیدر کند به جنگ

گر حاجب تو تاختن آرد سوی عزیز

آن آورد بر اشتر مهد عزیز مصر

هر کس که جفت او پسری زاید از شکم

رامشگر آورند همی دشمنان تو

در اصل باطل است حسود تو پس چرا

نشناسد آن که بهره نیابد ز روشنی

مندیش از آنکه خیره سری از مخالفانت

ایدر تو شاد باش که وهم تو تانه دیر

ای سروری که شخص جمال و کمال را

مداح تو چو جلوه کند نقش آزری

کاندر میان آتش خاطر ز مدح تو

فخر آورم همی ز سم اسب تو چنانک

آورده ام به حضرت تو محضری چنانک

باشد همیشه بر صفت نیک محضری

تا ماه رخت خویش برد سوی باختر

بادی چنانکه گردون از ماه و آفتاب

پاینده باد عمر تو تا چرخ ملک را

نامت به هفت کشور عالم رسیده باد