آن خداوند که آفاق به یک فرمان کرد

در ازل کرد قضا از قبل دولت او

همه عالم چو یکی نامه به معنی بنگاشت

حکم سلطانی و دعوی شهنشاهی را

خانهٔ همت او را ز هنر قاعده کرد

سایهٔ عدلش بر روی زمین پیدا کرد

ساخت از دانش و از بخشش کلّی گهری

سر شاهان همه در چنبر فرمانش کشید

نتوان گفت به صد سال به تفصیل و به شرح

کرد احسان و کرم با همه کس شاه جهان

آفرین باد بر آن شاه که فرماندهٔ خلق

آفتاب کرم و سایهٔ عدل و نظرش

چون کمر بست به پیروزی عالم بگشاد

آنچه کردند به صد لشکر ازین پیش ملوک

هرکه با دولت او بست به پیکار کمر

گمرهانی که کشیدند سر از طاعت او

ای بسا خصم که با شیر همی زد دندان

یاد کن آنچه به شمشیر در این پانزده سال

عبرتی بود جهان را چه به شرق و چه به غرب

هم ز اقبال نشان بود و ز اعجاز دلیل

بازکار عجب و تهنیتی بود بزرگ

باز هم نادره بود آنچه به فرمان قضا

یا ز برهان کرم بود و خداوندی و عفو

باز در دولت و دین بود عجایب به سه سال

باز اصل ظفر و مایه ی پیروزی بود

نتوان گفت فنون و هنر شاه تمام

آنکه او شرح ظفرنامهٔ افریدون گفت

متفق گشت کزین بیش ظفر نتوان کرد

ای بلند اختر شاهی که تو را بار خدای

نیست بر تیغ تو تاوان ظفر و نصرت و فتح

بارگاهت را دولت ز بقا کرد سریر

مرد وصّاف نپیوسته گهرهای سخن

گر بدیع است که عیسی به دعا افسون کرد

تو به شمشیرکنی آنچه به ثعبان این کرد

شاه عالم تویی از عالم و از هر چه در اوست

آن گهر خواه کجا خاطر شاعر صفتش

از کفِ طرفه نگاری که نگارین رخ او

زَنَخ و زلفش گویی که یکی جادوی نغز

آن کند با دل عشاق همین غمزهٔ او

جاودان همت میمون تو زرافشان باد

پایهٔ خسروی از پای تو آراسته باد

عمر تو چون مه نو باد که شد عمر عَدوت