تلخ

چون قرابه ی زهری

خورشید از خراشِ خونینِ گلو می گذرد.

سپیدار

دلقکِ دیلاقی ست

بی مایه

با شلوارِ ابلق و شولای سبزش،

که سپیدیِ خسته ْخانه را

مضمونی دریده کوک می کند.

□

مرمرِ خشکِ آبدانِ بی ثمر

آیینه ی عریانیِ شیرین نمی شود،

و تیشه ی کوه کن

بی امان ْتَرَک اکنون

پایانِ جهان را

در نبضی بی رؤیا تبیره می کوبد.

□

کُند

همچون دشنه یی زنگاربسته

فرصت

از بریدگی های خونبارِ عصب می گذرد.

۱۳ تیرِ ۱۳۵۷

لندن