چه هنگام می زیسته ام؟

کدام مجموعه ی پیوسته ی روزها و شبان را

من ــ

اگر این آفتاب

هم آن مشعلِ کال است

بی شبنم و بی شفق

که نخستین سحرگاهِ جهان را آزموده است.

چه هنگام می زیسته ام،

کدام بالیدن و کاستن را

من

که آسمانِ خودم

چترِ سرم نیست؟ ــ

آسمانی از فیروزه نیشابور

با رگه های سبزِ شاخساران،

همچون فریادِ واژگونِ جنگلی

در دریاچه یی،

آزاد و رَها

همچون آینه یی

که تکثیرت می کند.

□

بگذار

آفتابِ من

پیرهنم باشد

و آسمانِ من

آن کهنه کرباسِ بی رنگ.

بگذار

بر زمینِ خود بایستم

بر خاکی از بُراده ی الماس و رعشه ی درد.

بگذار سرزمینم را

زیرِ پای خود احساس کنم

و صدای رویشِ خود را بشنوم:

رُپ رُپه ی طبل های خون را

در چیتگر

و نعره ی ببرهای عاشق را

در دیلمان.

وگرنه چه هنگام می زیسته ام؟

کدام مجموعه ی پیوسته ی روزها و شبان را من؟

۱۵ اسفندِ ۱۳۵۶

پرینستون