برای آنی و تقی مدرسی

جایی پنهان در این شبِ قیرین

اِستاده به جا، مترسکی باید؛

نه ش چشم، ولی چنان که می بیند

نه ش گوش، ولی چنان که می پاید.

بی ریشه، ولی چنان به جا سُتوار

که ش خود به تَبَر کَنی ز جای، اِلاّک.

چون گردوی پیرِ ریشه در اعماق

می نعره زند که از من است این خاک.

چون شبگذری ببیندش، دزدی ش

چون سایه به شب نهفته پندارد

کز حیله نفس به سینه درچیده ست

تا رهگذرش مترسک انگارد.

□

آری، همه شب یکی خموش آنجاست

با خالی بودِ خویش رودررو.

گر مَشعله نیز می کشد عابر

ره می نبرد که در چه کار است او.

۲۸ اسفندِ ۱۳۵۶

پرینستون