گفتار برای یک ترانه، در شهادتِ احمد زیبرم

به علیرضا اسپهبد

در شهرِ بی خیابان می بالند

در شبکه ی مورگی پس کوچه و بُن بست،

آغشته ی دودِ کوره و قاچاق و زردزخم

قابِ رنگین در جیب و تیرکمان در دست،

بچه های اعماق

بچه های اعماق

باتلاقِ تقدیرِ بی ترحم در پیش و

دشنامِ پدرانِ خسته در پُشت،

نفرینِ مادرانِ بی حوصله در گوش و

هیچ از امید و فردا در مشت،

بچه های اعماق

بچه های اعماق

□

بر جنگلِ بی بهار می شکفند

بر درختانِ بی ریشه میوه می آرند،

بچه های اعماق

بچه های اعماق

با حنجره ی خونین می خوانند و از پا درآمدنا

درفشی بلند به کف دارند

بچه های اعماق

بچه های اعماق

۱۳۵۴