اینک آهوبره یی

که مجالِ خود را

به تمامی

زمان مایه ی جُستجویش کردم.

□

خسته خسته و

پای آبله

تَنگ خُلق و

تهی دست

از پَست ْپُشته های سنگ

فرود می آیم

و آفتاب بر خط الرأسِ برترین پشته نشسته است

تا شب

چالاک تَرَک

بر دامنه دامن گُستَرَد.

□

اکنون کمندِ باطل را رها می کنم

که احساسِ بطلانش

خِفت

پنداری بر گردنِ من خود می فشارد،

که آنک آهوبره

آنک!

زیرِ سایبانِ من ایستاده است

کنارِ سبوی آب

و با زبانِ خشکش

بر جدارِ نمورِ سبو

لیسه می کشد؛

آهوبره یی

که مجالِ خود را به تمامی

زیان مایه ی جُستجویش کردم

و زلالی ِ محبتش

در خطوطِ مهربانی

که چشمانش را تصویر می کند

آشکار است.

□

آفتاب در آن سوی تپه

فروتر می نشیند.

مرا زمان مایه به آخر رسیده

که شب بر سرِ دست آمده است

و در سبو

جز به میزانِ سیرابیِ یک تن

آب نیست.

۱۳۴۷