به پوران صلح کل و سیروس طاهباز

برای تمام صفا و محبتشان

در یکی فریاد

زیستن ــ

[پروازِ عصیانی ِ فوّاره یی

که خلاصی اش از خاک

نیست

و رهایی را

تجربه یی می کند.]

و شُکوهِ مردن

در فواره ی فریادی ــ

[زمینت

دیوانه آسا

با خویش می کشد

تا باروری را

دست مایه یی کند؛

که شهیدان و عاصیان

یارانند

که بارآوری را

بارانند

بارآورانند.]

زمین را

بارانِ برکت ها شدن ــ

[مرگِ فوّاره

از این دست است.]

ورنه خاک

از تو

باتلاقی خواهد شد

چون به گونه ی جوبارانِ حقیر مُرده باشی.

□

فریادی شو تا باران

وگرنه

مُرداران!

۲۰ مرداد ۱۳۴۷