برای م. امید

نگر

تا به چشمِ زردِ خورشید اندر

نظر

نکنی

که ت افسون

نکند.

بر چشم های خود

از دستِ خویش

سایبانی کن

نظاره ی آسمان را

تا کلنگانِ مهاجر را

ببینی

که بلند

از چارراهِ فصول

در معبرِ بادها

رو در جنوب

همواره

در سفرند.

□

دیدگان را به دست

نقابی کن

تا آفتابِ نارنجی

به نگاهیت

افسون

نکند،

تا کلنگانِ مهاجر را

ببینی

بال دربال

که از دریاها همی گذرند. ــ

از دریاها و

به کوه

که خوش به غرور ایستاده است؛

و به توده ی نمناکِ کاه

بر سفره ی بی رونقِ مزرعه؛

و به قیل و قالِ کلاغان

در خرمن جای متروک؛

و به رسم ها و

بر آیین ها،

بر سرزمین ها.

و بر بامِ خاموشِ تو

بر سرت؛

و بر جانِ اندُه گینِ تو

که غمین نشسته ای

هم از آنگونه

به زندانِ سال های خویش.

و چندان که بازپسین شعله ی شهپرهاشان

در آتشِ آفتابِ مغربی

خاکستر شود،

اندوه را ببینی

با سایه ی درازش

که پاهم پای غروب

لغزان

لغزان

به خانه درآید

و کنارِ تو

در پسِ پنجره بنشیند.

او به دستِ سپیدِ بیمارگونه

دستِ پیرِ تو را...

و غروب

بالِ سیاهش را...

۱۳۴۷