سر در زیر از شاهراهِ متروک پیش می آمدند

و تپه های گُل پوشِ بهاری

در نظرگاهِ ایشان انتظاری بیهوده می بُرد.

به کُندی از برابرِ من گذشتند بی آنکه به من درنگرند

و من ایشان را بازشناختم

چرا که از جانبِ پدرانِشان پیغامی با من بود.

در رهگذرِ شراب آلوده دعایی می خواندند

و در مهتابی های پُرخاطره

چشمانِ پُرخنده ی دختران

یک دَم به نظاره،

از بسترهای آشفته به جانبِ ایشان می گرایید

□

و دیدم که امید به درگاهِ ناباور بسته بودند

و از پسِ ایشان

جاده ی خالی

خسته بود.

□

می دانستم که دیگرباره از این راه

باز

نمی آیند.

می دانستم که دیگرباره از این راه بازنمی آیند، چرا که منزلگَهِ مقصودِ ایشان سرابی لغزنده بود.

می دانستم.

با ایشان گفتم که:

«ــ هم دراین جای خواهم ایستاد

و چندان که فرزندانِ شما بگذرند

پیغامِ شما خواهم گزاشت.»

اولِ اردیبهشتِ ۱۳۴۰