در چارراه ها خبری نیست:

یک عده می روند

یک عده خسته بازمی آیند

و انسان ــ که کهنه رند خدایی ست بی گمان ــ

بی شوق و بی امید

برای دو قرصِ نان

کاپوت می فروشد

در معبرِ زمان.

□

در کوچه

پُشتِ قوتیِ سیگار

شاعری

اِستاد و بالبداهه نوشت این حماسه را:

«ــ انسان، خداست.

حرفِ من این است.

گر کفر یا حقیقتِ محض است این سخن،

انسان خداست.

آری. این است حرفِ من!»

. . . . . . . . . . . . . . .

از بوقِ یک دوچرخه سوارِ الاغِ پست

شاعر ز جای جَست و...

...مدادش، نوکش شکست!

۲۸ آذرِ ۱۳۳۹