چشمانِ سیاهِ تو فریب ات می دهند

ای جوینده ی بی گناه!

ــتو مرا هیچ گاه در ظلماتِ پیرامونِ من بازنتوانی یافت؛

چرا که در نگاهِ تو آتشِ اشتیاقی نیست.

مرا روشن تر می خواهی

از اشتیاقِ به من در برابرِ من پُرشعله تر بسوز

ورنه مرا در این ظلمات بازنتوانی یافت

ورنه هزاران چشمِ تو فریب ات خواهد داد، جوینده یِ بی گناه!

بایست و چراغِ اشتیاقت را شعله ورتر کن.

□

از نگفته ها، از نسروده ها پُرَم؛

از اندیشه های ناشناخته و

اشعاری که بدان ها نیندیشیده ام.

عقده ی اشکِ من دردِ پُری، دردِ سرشاری ست.

و باقیِ ناگفته ها سکوت نیست، ناله یی ست.

اکنون زمانِ گریستن است،

اگر تنها بتوان گریست،

یا به رازداری ی دامانِ تو اعتمادی اگر بتوان داشت،

یا دستِ کم به درها ــ که در آنان احتمالِ گشودنی هست به روی نابه کاران.

با اینهمه به زندانِ من بیا که تنها دریچه اش به حیاطِ دیوانه خانه می گشاید.

اما چگونه، به راستی چگونه

در قعرِ شبی این چنین بی ستاره،

زندانِ مرا ــ بی سرود و صدا مانده ــ

باز توانی شناخت؟

□

ما در ظلمتیم

بدان خاطر که کسی به عشقِ ما نسوخت،

ما تنهاییم

چرا که هرگز کسی ما را به جانبِ خود نخواند،

ما خاموشیم

زیرا که دیگر هیچ گاه به سوی شما باز نخواهیم آمد،

و گردن افراخته

بدان جهت که به هیچ چیز اعتماد نکردیم،

بی آنکه بی اعتمادی را دوست داشته باشیم.

□

کنارِ حوضِ شکسته درختی بی بهار از نیروی عصاره ی مدفونِ خویش می پوسد.

و ناپاکی آرام آرام رخساره ها را از تابش بازمی دارد.

عشق های معصوم، بی کار و بی انگیزه اند.

دوست داشتن

از سفرهای دراز تهی دست بازمی گردد.

زیرِ سرتاق های ویران سرای مشترک،

زنانِ نفرت انگیز،

در حجابِ سیاهِ بی پردگیِ خویش

به غمنامه ی مرگِ پیام آورانِ خدایی جلاد و جبرکار گوش می دهند

و بر ناکامیِ گندابِ طعمه جوی خویش اشک می ریزند.

خدایِ مهربانِ بی برده ی من جبرکار و خوف انگیز نیست،

من و او به مرزهای انزوایی بی امید رانده شده ایم.

ای هم سرنوشتِ زمینیِ شیطانِ آسمان!

تنهاییِ تو و ابدیتِ بی گناهی،

بر خاکِ خدا، گیاهِ نورُسته یی نیست.

□

هرگز چشمی آرزومند به سرگشتگی تان نخواهد گریست،

در این آسمانِ محصور ستاره یی جلوه نخواهد کرد

و خدایانِ بیگانه شما را هرگز به پناهِ خود پذیره نخواهند آمد.

چرا که قلب ها دیگر جز فریبی آشکاره نیست؛

و در پناهگاهِ آخرین، اژدها بیضه نهاده است.

چون قایقِ بی سرنشین،

در شبِ ابری،

دریاهای تاریک را به جانبِ غرقابِ آخرین طی کنیم.

امیدِ درودی نیست...

امیدِ نوازشی نیست...

۱۳۳۵