چشمانِ تو شبچراغِ سیاهِ من بود،

مرثیه ی دردناکِ من بود

مرثیه ی دردناک و وحشتِ تدفینِ زنده به گوری که منم، من...

□

هزاران پوزه ی سردِ یأس،

در خوابِ آغازنشده به انجام رسیده ی من،

در رویای مارانِ یک چشمِ جهنمی فریاد کشیده اند.

و تو نگاه و انحناهای اثیریِ پیکرت را همراه بردی

و در جامه ی شعله ورِ آتشِ خویش،

خاموش و پرصلابت و سنگین

بر جاده ی توفان زده یی گذشتی

که پیکرِ رسوای من با هزاران گُل میخِ نگاه های کاوشکار،

بر دروازه های عظیمش آویخته بود...

□

بگذار سنگینیِ امواجِ دیرگذرِ دریای شبچراغیِ خاطره ی تو را

در کوفتگیِ روحِ خود احساس کنم.

بگذار آتشکده ی بزرگِ خاموشیِ بی ایمانِ تو

مرا در حریقِ فریادهایم خاکستر کند.

خاربوته ی کنارِ کویرِ جُستجو باش

تا سایه ی من، زخم دار و خون آلود

به هزاران تیغِ نگاهِ آفتاب بارِ تو آویزد...

□

در دهلیز طولانیِ بی نشان

هزاران غریوِ وحشت برخاست

هزاران دریچه ی گمنام برهم کوفت

هزاران دَرِ راز گشاده شد

و جادوی نگاهِ تو،

گُلِ زردِ شعله را از تارکِ شمعِ نیم سوخته ربود...

هزاران غریوِ وحشت در تالابِ سکوت رسوب کرد

هزاران دریچه ی گمنام از هم گشود،

و نفسِ تاریکِ شب از هزاران دهان بر رگِ طولانیِ دهلیز دوید

هزاران دَرِ راز بسته شد،

تا من با الماسِ غریوی جگرم را بخراشم

و در پسِ درهای بسته ی رازی عبوس

به استخوان های نومیدی مبدل شوم.

□

در انتهای اندوهناکِ دهلیزِ بی منفذ،

چشمانِ تو شبچراغِ تاریکِ من است.

هزاران قفلِ پولادِ راز بر درهای بسته ی سنگین میانِ ما

به سانِ مارانِ جادویی نفس می زنند.

گُل های طلسمِ جادوگرِ رنجِ من از چاه های سرزمینِ تو می نوشد،

می شکفد،

و من لنگرِ بی تکانِ نومیدیِ خویشم.

من خشکیده ام

من نگاه می کنم

من درد می کشم

من نفس می زنم

من فریاد برمی آورم:

ــ چشمانِ تو شبچراغِ سیاهِ من بود.

مرثیه ی دردناکِ من بود چشمانِ تو.

مرثیه ی دردناک و وحشتِ تدفینِ زنده به گوری که منم، من...

۱۳۳۱