دست بردار ازین هیکلِ غم

دست بردار که تاریکم و سرد

دست بردار، ز تو در عجبم

نیست، می دانی، در خانه کسی

زنده، این گونه به غم

حرف ها دارم در دل

دست بردار که گر خاموشم

به نظر هر شب و روزم سالی ست

رانده اَندَم همه از درگهِ خویش.

می کشم پای بر این جاده ی پرت

پای پُرآبله دل پُراندوه

می خزد هیکلِ من از دنبال

می روم با رهِ خود

با کس ام کاری نیست

دست بردار! چه سود آید بار

چه امید از دلِ تاریکِ کسی

می روم یکه به راهی مطرود

دست بردار ازین عابرِ مست