به تو سلام می کنم کنارِ تو می نشینم

و در خلوتِ تو شهرِ بزرگِ من بنا می شود.

اگر فریادِ مرغ و سایه ی علفم

در خلوتِ تو این حقیقت را باز می یابم.

□

خسته، خسته، از راه کوره های تردید می آیم.

چون آینه یی از تو لبریزم.

هیچ چیز مرا تسکین نمی دهد

نه ساقه ی بازوهایت نه چشمه های تنت.

بی تو خاموشم، شهری در شبم.

تو طلوع می کنی

من گرمایت را از دور می چشم و شهرِ من بیدار می شود.

با غلغله ها، تردیدها، تلاش ها، و غلغله ی مرددِ تلاش هایش.

دیگر هیچ چیز نمی خواهد مرا تسکین دهد.

دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب

و غروبت مرا می سوزاند.

من به دنبالِ سحری سرگردان می گردم.

□

تو سخن می گویی من نمی شنوم

تو سکوت می کنی من فریاد می زنم

با منی با خود نیستم

و بی تو خود را در نمی یابم

دیگر هیچ چیز نمی خواهد، نمی تواند تسکینم بدهد.

□

اگر فریادِ مرغ و سایه ی علفم

این حقیقت را در خلوتِ تو باز یافته ام.

حقیقت بزرگ است و من کوچکم، با تو بیگانه ام.

فریادِ مرغ را بشنو

سایه ی علف را با سایه ات بیامیز

مرا با خودت آشنا کن بیگانه ی من

مرا با خودت یکی کن.

۱۳۳۴/۱/۲