این ابرهای تیره که بگذشته ست

جانِ مرا به درد چه فرساید

دیگر پیامی از تو مرا نارَد

زین پس به زخمِ کهنه نمک پاشد

وین مرغکانِ خسته ی سنگین بال

وین قایقِ رسیده هم اکنون باز

هرگز دگر حبابی ازین امواج

بر ماسه های سرد، نبیند من

حتا نسیم نیز به بوی تو

دیگر نشایدم بفریبد باز

افسوس ای فسرده چراغ! از تو

وین کلبه ی گرفته ی مظلم را

دردا! نماند از آن همه، جز یادی

چون سایه کز هیاکلِ ناپیدا

یکباره رفت آن همه سرمستی

می سوزم ــ ای کجایی کز بوسه

مانم به آبگینه حبابی سست

لرزم، چو عابری گذرد از دور

در زاهدانه کلبه ی تار و تنگ

کز دور اگر کسی بگشاید در

ریزد اگر نه بر تو نگاهم هیچ

فریادِ من به گوشت اگر ناید

«ــ من گورِ خویش می کَنَم اندر خویش

یا اشک ها که ریخت به پایت، باز

در انتظارِ بازپسین روزم

از حال غیرِ رنج نَبُردَم سود

بگذار ای امیدِ عبث، یک بار

باشد که آن گذشته ی شیرین را