بر آن دوکی که بر رَف بی صدا ماند

بر آن گهواره که ش دستی نجنباند

بر آن در که ش کسی نگشود دیگر

کس اش ننهاده دیری پای بر سر ــ

به هر بامی درنگی کرد و بگذشت

ولی نامد جواب از قریه، نز دشت.

نه چوپانی به صحرا دَم به نی داد

نه مرغِ کدخدا برداشت فریاد.

بهار ــ آری بر او نگشود کس در.

کس اش تاجی ز گُل ننهاد بر سر.

نه مرغ از لانه، نه دود از اجاقی.

گُلی خودروی برنامد ز باغی.

نه زن، نه بچه... ده خاموش، خاموش.

نه بر پسته شکوفه می زند جوش.

سرودِ پُتکِ آهنگر نیامد

سگِ گله به عوعو در نیامد.

که پا بر جاده ی خلوت گذارد

که شادان یا غمین آهی بر آرد.

درین خلوتگهِ غوکانِ مفلوک

ز عمقِ برکه یک دَم ناله زد غوک...

درین ویران سرای محنت آور

که شمع افروزد و بگشایدش در!