شب ندارد سرِ خواب.

می دود در رگِ باغ

باد، با آتشِ تیزابش، فریادکشان.

پنجه می ساید بر شیشه ی در

شاخِ یک پیچکِ خشک

از هراسی که ز جایش نرباید توفان.

□

من ندارم سرِ یأس

با امیدی که مرا حوصله داد.

باد بگذار بپیچد با شب

بید بگذار برقصد با باد.

گل کو می آید

گل کو می آید خنده به لب.

□

گل کو می آید، می دانم،

با همه خیرگیِ باد

که می اندازد

پنجه در دامانش

روی باریکه ی راهِ ویران،

گل کو می آید

با همه دشمنیِ این شبِ سرد

که خطِ بیخودِ این جاده را

می کند زیرِ عبایش پنهان.

□

شب ندارد سرِ خواب،

شاخِ مأیوسِ یکی پیچکِ خشک

پنجه بر شیشه ی در می ساید.

من ندارم سرِ یأس،

زیرِ بی حوصلگی های شب، از دورادور

ضربِ آهسته ی پاهای کسی می آید.

۱۳۳۰