در قرمزِ غروب،

رسیدند

از کوره راهِ شرق، دو دختر، کنارِ من.

تابیده بود و تفته

مسِ گونه هایشان

و رقصِ زُهره که در گودِ بی تهِ شبِ چشمِشان بود

به دیارِ غرب

ره آوردِشان بود.

و با من گفتند:

«ــ با ما بیا به غرب!»

من اما همچنان خواندم

و جوابی بدانان ندادم

و تمامِ شب را خواندم

تمامِ خالیِ تاریکِ شب را از سرودی گرم آکندم.

□

در ژاله بارِ صبح

رسیدند

از جاده ی شمال

دو دختر

کنارِ من.

لب هایشان چو هسته ی شفتالو

وحشی و پُرتَرَک بود

و ساق هایشان

با مرمرِ معابدِ هندو

می مانست

و با من گفتند:

«ــ با ما بیا به راه...»

ولیکن من

لب فروبستم ز آوازی که می پیچیدم از آفاق تا آفاق

و بر چشمانِ غوغاشان نهادم ثقلِ چشمانِ سکوتم را

و نیمِ روز را خاموش ماندم

به زیرِ بارشِ پُرشعله ی خورشید، نیمی از گذشتِ روز را خاموش ماندم.

□

در قلبِ نیمروز

از کوره راهِ غرب

رسیدند چند مَرد...

خورشیدِ جُست وجو

در چشم هایشان متلألی بود

و فکِشان، عبوس

با صخره های پُرخزه می مانست.

در ساکتِ بزرگ به من دوختند چشم.

برخاستم ز جای، نهادم به راه پای، و در راهِ دوردست

سرودم شماره زد

با ضربه های پُرتپش اش

گام هایمان را.

□

بر جای لیک، خاطره ام گنگ

خاموش ایستاد

دنبالِ ما نگریست.

و چندان که سایه مان و سرودِ من

در راهِ پُرغبار نهان شد،

در خلوتِ عبوسِ شبانگاه

بر ماندگی و بی کسیِ خویشتن گریست.

۱۳۳۰