نخستین

از غلظه ی پنیرک و مامازی سر برآورد.

(نخستین خورشید...

بی خبر...)

و دومین

از جیفه زارِ مداهنت سر برکرد.

(دیگر روز...

از جیفه زارِ مداهنت...

خورشیدِ روزِ دیگر...)

سومین

اندوهِ انتظار را بود از اندوهِ انتظار بی خبر.

و چارمین

حیرتِ بی حاصلی را بود

از حیرتِ بی حاصلی

بهره سوته تر.

پنجمین

آهِ سیاهی را مانستی

یکی آهِ سیاه را.

آنگاه

خورشیدِ ششم

ملالِ مکرر شد:

آونگِ یکی ماهِ ناتمام

به بدل چینیِ کاسه ی آسمانی شکسته درآویخته.

و آنگاه

خورشیدِ هفتمین در اشکی بی قرار غوطه خورد:

اشکی بی قرار،

بدری سیاقلم

جویده جویده ریخته واریخته.

□

و بیهوده

ما

هنوز

انتظاری بی تاب می بردیم:

ما

هنوز

هشتمین خورشید را چشم همی داشتیم:

(شاید را و مگر را

بر دروازه ی طلوع) ــ

که خورشیدِ نخستین

هم به تکرار سر برآورد

تا عرصه کند

آسمانِ پیرزاد را

به بازی بازی

در غلظه ی بوناکِ پنیرک و مامازی.

۲۴ فروردینِ ۱۳۷۸