به دکتر جهانگیر رأفت

نخستین که در جهان دیدم

از شادی غریو بر کشیدم:

«منم، آه

آن معجزتِ نهایی

بر سیاره ی کوچکِ آب و گیاه!»

آنگاه که در جهان زیستم

از شگفتی بر خود تپیدم:

میراث خوارِ آن سفاهتِ ناباور بودن

که به چشم و به گوش می دیدم و می شنیدم!

چندان که در پیرامنِ خویشتن دیدم

به ناباوری گریه در گلو شکسته بودم:

بنگر چه درشتناک تیغ بر سرِ من آخته

آن که باورِ بی دریغ در او بسته بودم.

اکنون که سراچه ی اعجاز پسِ پُشت می گذارم

بجز آهِ حسرتی با من نیست:

تَبَری غرقه ی خون

بر سکوی باورِ بی یقین و

باریکه ی خونی که از بلندای یقین جاریست.

۱۲ اسفندِ ۱۳۷۷