به هزار زبان

وَلْوَله بود.

بیداری

از افق به افق می گذشت

و همچنان که آوازِ دوردستِ گردونه ی آفتاب

نزدیک می شد

وَلْوَله ی پراکنده

شکل می گرفت

تا یکپارچه

به سرودی روشن بدل شود.

پیش ْبازیان

تسبیح گوی

به مطلعِ آفتاب می رفتند

و من

خاموش و بی خویش

با خلوتِ ایوانِ چوبین

بیگانه می شدم.

مردادِ ۱۳۵۵

بهنمیر