به یادِ زنده ی جاودان مرتضا کیوان

آن روز در این وادی پاتاوه گشادیم

که مرده یی اینجا در خاک نهادیم.

چراغش به پُفی مُرد و

ظلمت به جانش درنشست

اما

چشم اندازِ جهان

همچنان شناور ماند

در روزِ جهان.

مُردِ گان

در شبِ خویش

از مشاهده بی بهره می مانند

اما بندِ نافِ پیوند

هم از آن دست

به جای است. ــ

یکی واگَرد و به دیروز نگاهی کن:

آن سوی فرداها بود که جهان به آینده پا نهاد.

۷ فروردینِ ۱۳۷۲