به جمشید لطفی

منطقِ لطیفِ شادی

چیزی به دُمبِ سکوتِ سیاسنگینِ فضا آویخت

تا لحظه ی انفجارِ کبریتِ خفه در صندوقِ افق

خاموشی شود

و عبورِ فصیحِ موکبِ رگبار

بیاغازد.

برق و

ناوکِ پُرانکسارِ پولادِ سپید و

طبله طبله

غَلتِ بی کوکِ طبلِ رعد

بر بسترِ تشنه ی خاک.

خاک و

پای کوبانِ فصیحِ نوباوگانِ شادِ باران

در بارانی های خیسِ خویش.

آنگاه

جهان به تمامی:

زمین و زمان به تمامی و

آسمان به تمامی.

و آنگاه

سکوتِ مقدسِ خورشیدِ بشسته روی

بر سجاده ی خاک،

و درنگِ سنگینِ ساتورِ خونین

در قربانگاهِ بی داعیه ی فلق.

درنگِ سنگینِ ساتورِ خونین و

نزولِ لَختالَختِ تاریکی

چون خواب،

چونان لغزشِ خاکستری خوابی بی گاه

بر خاک.

۲۸ فروردینِ ۱۳۷۶