۱

چرکمرد گیِ پُرجوش و جنجالِ کلاغان و

سپیدی ِ درازگوی برف...

ته سُفره ی تکانیده به مرزِ کَرت

تنها حادثه است.

مردِ پُشتِ دریچه ی زردتاب

به خورجینِ کنارِ در می نگرد.

جهان

اندوه گن

رها شده با خویش.

و در آن سوی نهالستانِ عریان

هیچ چیز از واقعه سخنی نمی گوید.

۲۱ بهمنِ ۱۳۷۵

۲

آسمان

بی گذر از شفق

به تاریکی درنشست.

دودِ رقیق

از در و درزِ بام

بوی تپاله می پراکَنَد.

کنارِ چراغِ کلبه

نقلی ناشنیده می گوید بوته ی زرد و سُرخِ سَربند

و در تَویله ی تاریک

هنوز از گُرده ی یابوی خسته

بخار بر می خیزد.

۳۱ بهمنِ ۱۳۷۵