بر این کناره تا کرانه ی آمودریا

آبی می گذشت که دگر نیست:

رودی که به روزگارانِ دراز سُرید و از یاد شد

رودی که فروخشکید و بر باد شد.

بر این امواج تا رودبارانِ سند

زورقی می گذشت که دگر نیست:

زورقی که روزی چند در خاطری نقش بست

وانگه به خرسنگی برآمد و درهم شکست.

بر این زورق از بندری به شهرْبندری

زورق بانی پارو می کشید که دگر نیست:

پاروکشی که هر سفر شوریده دختری ش دیده به راه داشت

که به امیدی مبهم نهالِ آرزویی به دل می کاشت.

بر این رودِ پادرجای

امیدی درخشید که دگر نیست:

امیدِ سعادتی که پابرجا می نمود

لیکن در بسترِ خویش به جز خوابی گذرا نبود.

تیرِ ۱۳۷۳