شب

سراسر

زنجيرِ زنجره بود

تا سحر،

سحرگه

به ناگاه با قُشَعْريره ی درد

در لطمه ی جانِ ما

جنگل

از خواب واگشود

مژگانِ حيرانِ برگش را

پلکِ آشفته ی مرگش را،

و نعره ی اُزگَلِ ارّه زنجيری

سُرخ

بر سبزیِ نگرانِ دره

فروريخت.

□

تا به کسالتِ زردِ تابستان پناه آريم

دلشکسته

به ترکِ کوه گفتيم.

۱۲ شهريورِ ۱۳۷۲