شب، چرایی گفت و خواب از سر گرفت.

راهِ شب نشناخت، در ظلمت نشست.

نغمه اش وای، آب خوردش جوی خون.

لانه بر گهواره ی جنبانِ شک.

ژیغ ژیغش می خراشد جانِ مرغ.

کی چنین تاریک بود این خاکدان؟

شب پُراز فانوسِ خورشید آمدی.

سوزِ مأیوسان همه از سازِ او

شب، خوش از مرغی که در فریاد از اوست،

گاه وایی می کشد از سوزِ جان.

لاجرم این بند بر پایش نبود.

آفتابِ عشقی از محبوسِ خویش!

قایقی سرگشته بر دریای غم:

روحِ دریایم کشانَد بازپس.

مدفنِ دریای بی پایان و، من!

گو بیا، امید! و پارویی بگیر!

وین میان خوش دست وپایی می زنم.

ره ز شب نشناخت، در ظلمت نشست.

می زند وایی به ظلمت، والسلام.