به محمود کیانوش

شب تار

شب بیدار

شب سرشار است.

زیباتر شبی برای مردن.

آسمان را بگو از الماسِ ستارگانش خنجری به من دهد.

□

شب

سراسرِ شب

یکسر

از حماسه ی دریای بهانه جو بی خواب مانده است.

دریای خالی

دریای بی نوا...

□

جنگلِ سالخورده به سنگینی نفسی کشید و جنبشی کرد

و مرغی که از کرانه ی ماسه پوشیده پَرکشیده بود

غریوکشان

به تالابِ تیره گون

درنشست.

تالابِ تاریک

سبک از خواب برآمد

و با لالای بی سکونِ دریای بیهوده

باز

به خوابی بی رؤیا

فروشد...

□

جنگل با ناله و حماسه بیگانه است

و زخمِ تبر را با لعابِ سبزِ خزه

فرومی پوشد.

حماسه ی دریا

از وحشتِ سکون و سکوت است.

□

شب تار است

شب بیمار است

از غریوِ دریای وحشت زده بیدار است

شب از سایه ها و غریوِ دریا سرشار است

زیباتر شبی برای دوست داشتن.

با چشمانِ تو مرا به الماسِ ستاره ها نیازی نیست.

با آسمان

بگو.

۱۳۳۷/۴/۱۷