دل چرا شکر و سپاس یار کمتر می کند

هر کسی با نقش خود در صحنه محشر می کند

زندگی را همچو دانشگاه مادر می کند

شکر کن کین نعمتت را ده برابر می کند

با انرژی گندمش تن را توانگر می کند

خاک را تبدیل به این درّ و گوهر می کند

وانچه آب و ابر و باد و هورِ خاور می کند

ساقه ها را شاد و پُربار و تناور می کند

از خود آن نعمت و اشخاص یاور می کند

بلبل ناشکر گُل را خُرد و پرپر می کند

آنکه با حفظ طبیعت شُکر داور می کند

گاه کس استادی یک فرد برتر می کند

آنکه زخمی پیکرت با نوک خنجر می کند

بهر تحصیل تو آن که دیده را تر می کند

آنکه چشمان کور و گوش مردمان کر می کند

سالکان را مست عشق از حوض کوثر می کند

آذری با فوت شمس از زیر سر بر می کند

سوز شعرش صد زبانه کار اخگر می کند

بعد هر بازی قمار سخت دیگر می کند

مشتری دور از بساط هر چه اختر می کند

هر یکی بیتش برایت کار ساغر می کند