ای خنده شقایق دیوانه ام ز دوری

خاکستری به زیر صد روزمرّه بودم

دیدی که خفته ام من در زیر خاک دنیا

من در طلوع گلها بنشسته ام لب هیچ

من با که گویم این را کز ناز چشمت ای مه

چون بر دلم نشستی من گرد تو بگردم

از لطف تو نباید نومید باشم ای شه

نیروی بخشش تو برده است کینه از دل

همچون تو پاک بودن در حدّ من نباشد

گشتی رها ز حزن دیروز و خوف فردا

در مرکز مدارت آرام در تماشا

ای در ره محبّت استاد عشق و خدمت

از خاک تا حقیقت باشد هزار منزل