غزلی است عاشقانه من و دلبری یگانه

دل من به دام عشق رخ پادشاه خوبان

چو به چشم جان ببینی همه لطف و مهر باشد

ز شجاعتش چه گویم كه بود بسان شیری

بود از نیاز خالی و رها ز هر تعلق

متواضع است و تنها و وسیع و سخت و محكم

همه جنبه‌های آدم متجلی است در او

چه نگار نازنینی چه جواهر وزینی

همه اول است و آخر همه ظاهر است و باطن

من و كبر و آز و كینه، حسد و غرور و شهوت

ره اوست راه بخشش و رها شدن ز كینه

من از عشق آن مسیحا شده‌ام رها ز دنیا

نه بترسم از جهنم كه رها كنم بتم را

همه گشته تار و پودم شده كعبه سجودم

شده روزه و نمازم شده قبله نیازم

چو كمال عشق آدم بسروده این غزل را

الف است و لام و میم است و تجلی حقیقت