در اوج آسمان‌ها من داشتم چه جاهی

فرمان بداد یارم بر عشق یار دیگر

از فرط عشق یارم در بازی زمانه

عاشق منم كه لعنت بر جان خود پذیرم

از مكر و حیله‌هاشان انگشت بر دهانم

كی بود جایگاهت در قله سپیدی

گر من به راه آدم چاهی نكنده بودم

درویش را تو منگر شاها به چشم خواری

صد چرخ می‌زند هان این گوی تا بیفتد

از كبر من نكردم بر عكس یار سجده

بردار كعبه را تو از این میان و بنگر

بر خلق سنگ‌ها را انسان زند دمی كه

گیسوی روی ماهم زین رو كج و سیاهم

من می‌فریبم انسان یا این غزل كه گوید

او ظاهر است و باطن من كیستم كه باشم