در هر وجب از ایران از یار شنیدستم

ما اعظم شأنی‌ و سبحانی بسطامی

حلاج در آن مستی در خویش خدا ‌دیده

نان ده و مپرس از دین جان داده خدا او را

چون عین قضات اكنون خاكستر بر بادم

از رقص شهاب‌الدین در قلعه چه می‌دانی

از مرگ ارادی كان خود عین تولد بود

از شمس حق و رازش با حضرت مولانا

از شعر خوش سعدی وز هر غزل حافظ

از وسعت تنهایی از جور دگر دیدن

دیوان حقیقت را بیتی نبود از من