به دلم فتاده شور و شر اینکه بر نگردی

که بود ز دور پیدا که تو منحصر به فردی

ز غمت چه مانده از من دل خون و روی زردی

که به سال و مه نگیرد به مرور رو به سردی

تو بخند تا ببینی که دوای هر چه دردی

و چنان سبک که گویی پر کاه یا چو گردی

به صعود تپه ماندم و تو صخره می نوردی

چو بهادری که دائم به جهاد در نبردی

نه سماع شمس بود و نه چو رقص سهروردی

همه عمر گرد رویت به ملازمت بگردی