بیاور باده را ساقی و زان جامی نثارم کن

شبم تاریک و ظلمانی نمی بینم ره از بی ره

گرفتارم به گرداب حوادث اندر این دنیا

به زنجیرم در این دنیا هزاران وزنه بر پایم

چو سنگی سخت و سنگینم ز نام و ننگ ناسوتی

خرابم خسته ام خردم خمیر و خام و بی شکلم

شکار پشه ای چون من نباشد شأن شهبازان

مسیحا بعد هر مردن تو احیا کرده ای ما را

تمام مردمان این قبیله عقل و دین دارند

گهی در اوج تفریطم گهی افراط می ورزم

حقیقت نقطه پرگار عشق است و تو می دانی