چه شود فلک نچرخد که ببینمت زمانی

نفسم بگیرد اینجا تو نفس اگر نمانی

دل خود نشانه کردم به ره چنین کمانی

به خدای عشق هرگز نبرم چنین گمانی

که نهال تازه ام من و تو سرو این چمانی

تو که انعکاس نور رخ صاحب الزمانی

تو که هیچ خوانده ای خود همه هستی و همانی

به پل صراط دانم تو خودت مرا ضمانی

تو طبیب تا نشینی برود ز دل غمانی

تو بر آن عقیق سرخی ز جواهر یمانی

تو کتاب عشق و خدمت به چکیده ترجمانی

تو تجلی حقیقت به لباس مردمانی