پشت گلخانه مصنوعی شهوت باغی است

پر گل‌های تر و آبی عشق!

سیب، نیلوفر و شبنم، گل یاس

جوی آبی پر مرغابی عشق!

□

باز هم قصه عشق

و سرآغاز فراق

شوق دیدار و تمنای وصال

چشم تر، آه و فغان، ناله شبگیر و هزاران فریاد

در تمنای وصال شیرین، درد جان کندن و رنج فرهاد

□

هان تو ای باده پرست!

هیچ کس سالم از این باغ نَرَست

و ندارد درمان زخمت ای عاشق مست

جز می از جام الست

می وصلی که ز خمخانه وحدت برداشت، ساقی جام به دست

□

از هزاران انسان

یک نفر عاشق اوست

به سرش می‌زند این فکر که پرواز کند

□

وز هزاران عاشق

یک نفر بندگی آغاز کند

قصة دادن سر، دادن جان ساز کند

هر چه دارد به میان

همه قربانی معشوق چو یک عاشق سرباز کند

سر و جان و دل و دین، مال و منال و منصب

هر چه وابستگی و خواسته دارد به میان

همگی را به فدای سر معشوقه طناز کند

در حقیقت اینجا، او «من» خویش به قربانی یک ناز کند

«من» خود را که به جز وهم و خیالی نبود

بگذارد به زمین

و سبکبال به آن سوی خیال، قصد پرواز کند

□

در همین جاست که پرسید سؤال

عاشق از معشوقش

لایقم من که فنا در تو شوم؟

می‌رسم من به وصال؟

□

خودش اینجا بدهد پاسخ خود را در حال

کار من نیست رسیدن به نگار

نه! محال است، محال!

وحدت من با دوست؟

این خیال است، خیال!

مگر او حکم کند

و مرا بگزیند

و رهایم نکند

گر قدم پیش گذارد، آری

شود این مشکل نا ممکن حل

می رسم من به کمال

□

پرده می‌افتد و در یک لحظه

نه دگر عاشق هست و نه معشوق و نه آن جاه و جلال

هیچ چیز دگری نیست کنون

غیر دریای وجود! غیر از آن آب زلال

□

و کنون نوبت تسلیم و رضاست

شاهد بارقه خواست معشوق شدن

او در این کشف و شهود

نه در اندیشه ابقاء و وصال

و نه در فکر فنا گشتن و تردید زوال

□

او به میل و رغبت

کرده تسلیم، وجود خود را

چون‌که تسلیم خداست

و ندارد به جز او اندیشه

همه ابعاد وجودش شده معشوق کنون

ذره‌ای بوده که در تابش نور، شده او نور خصال

□

عاشق اینجاست که همچون حلاج

بانگ بر می‌دارد:

من تجلی خدا روی زمینم، بنگر!

گوش کن بانگ انالحق مرا

و ببین روی جمال

هر که بیند رخ من

چه سعادتمند است

او رسیده است به حال