بر خیز و دف بزن هی دردانه یارم آمد

تار و کمانچه و نی تنبور و چنگ و قانون

ای نسترن بچرخ و ای یاسمن برقص آ

دیر آشنا نگاری کز یاد چشم شوخش

آن نازنین بتی که دیوانه کرده دل را

در گردشم چو زهره بر گرد روی شمسی

وقت طرب رسیده ساقی پیاله پر کن

غم رفته است و شادی بر جای آن نشسته

وقت نماز من شد باید وضو بگیرم

الگوی عشق و خدمت آن صاحب فضائل

عشقی که فارغم کرد از نام و ننگ عالم

گشتم رها ز مال و جاه و جلال و شهرت

طی شد دگر گذشته آینده را که داند

مقصد کجاست قاصد این قصه ته ندارد

بشکن حصار ذهن و تکرار روزمره

برخیز در رکابش تازیم بر دل شب

از شور عشق شیرین شیدا شدم شبی که

باید که بگذرم من از من که در حقیقت