ستاره خلق می گردد دمادم روی چشمانت

به سمت چشم های تو شعاع نور خم گردد

در این بیشه به گوش کس نیاید غرش شیری

بنوشم آب چشمت را که درمان می کند دردم

اذان گویند هنگام پریشانی زلف تو

مرا با خود ببر تا پشت هیچستان تنهایی

دل من آهن و مجذوب مغناطیس چشم تو

ز بیماری چشم تو شنیدم بارها اما

من از وقتی تو را دیدم نمی بینم دگر خود را

هزاران لشکر غم بر زمین افتند وقتی که

بریده بر تن هستی مرصع جامه ای زیبا

دلم در سینه می لرزد ز تندر آذرخشی که

ردیف سرو مژگانت دو سوی چشمه کوثر

به بستان تو ریحان روید از شکر و شکیبایی